Geparkeerd in de voortuin..
30 november 2015
Haastige spoed is zelden goed..
Het is laat op de avond, midden in de winter, als ik uit mijn bed gebeld word. Het is zover, mijn vrouw gaat bevallen roept hij door de telefoon. Ik ren richting mijn broek, schiet hem aan met mijn slaperige hoofd en sprint naar mijn auto. Ik heb enigszins haast en rijd naar het huis van de hoogzwangere dame. Ik zoek en zoek in de buurt naar een parkeerplekje, ik kon nauwelijks iets zien want het was aarde donker in de buurt. Heen en weer rijdend probeerde ik bij het huis te parkeren. Uiteindelijk scheen ik met mijn koplampen en zag ik het juiste huis. Ik rij er heen en zie plots een plekje voor de deur, dacht ik…
Prachtige bevalling
Ik parkeer de auto, schiet eruit en ren naar het huis. Achteraf had ik even achterom moeten kijken hoe ik mijn auto geparkeerd had maar dit was toen niet meer belangrijk. Lopend door de modder en plassen baan ik mij een weg naar de voordeur, met al mijn spullen. Eenmaal binnen zie ik mijn smerige schoenen. Snel trek ik ze uit en loop naar boven. Daar aangekomen hoor ik dat de bevalling niet lang op zich zal laten wachten. Eenmaal boven puf ik even snel uit voordat ik begin aan de bevalling. Na een uur samen hard werken komt er een prachtig meisje ter wereld. Ik ben de vieze schoenen en donkere parkeerplek allang weer vergeten, maar dan..
Hoe een dame parkeert
Rustig loop ik naar buiten naar mijn auto. Het is nog steeds koud en donker. Ik pak mijn auto rij naar huis en ga lekker terug mijn bed in. De volgende ochtend ga ik nog even naar de dame en haar prachtige dochtertje om te kijken of alles goed gaat. Aangekomen bij het huis van de familie zie ik een parkeerterrein voor wel 20 auto’s naast het huis en verbaas mij hoe het kan dat ik deze vannacht over het hoofd heb gezien. Ik parkeer mijn auto en zie een redelijk verwoeste voortuin… Het lijkt wel alsof daar een auto heeft gestaan, de bandensporen zitten in de prachtige struiken..
Voorzichtig loop ik naar binnen en ik zie dat moeder en dochter het fantastisch maken en bewonder hoe haar kindje op de buik ligt te genieten. Even later komt haar man aanlopen en maakt een geintje dat ik die nacht in de voortuin heb geparkeerd. Ik kijk verbaasd en grinnik zachtjes. Ook zij konden er gelukkig hard om lachen. Ik loop naar het raam en zie de ravage en begin nog een beetje te lachen en bied mijn excuses aan. Het was zo ontzettend donker en ik had enorm haast, ik heb het echt niet gezien… Enige jaren later komen ze langs en meteen bij binnenkomst beginnen we wederom te lachen. Ik vraag nog voor de gein hoe het met de voortuin is en dan lachen we nog harder.
Zo leuk om een aantal jaren later weer herinneringen op te halen. Wat heb ik toch een prachtig vak met af en toe een onhandigheidje om om te lachen!
Liefs,
Cecilia Martens
25-jaar verloskundige bij VKPH!