Een verloskundige die een verloskundige & goede vriendin begeleid bij de bevalling!
29 juli 2015
Niets vermoedend sta ik in de kroeg
Het is vrijdagavond, half 12 als mijn telefoon plotseling overgaat. Ik heb geen dienst, dus spreek ik met vrienden af in de stad. De kroeg is vol lawaai, maar het enige wat ik hoor en zie is de telefoon die plotseling trillend voor me op de tafel ligt. Ongeduldig schuifel ik tussen de mensen door naar buiten waar ik eindelijk mijn telefoon op kan nemen.
‘Het is zover…’, zucht mijn hoogzwangere vriendinnetje (zelf ook verloskundige!), die inmiddels al een paar dagen verder dan haar uitgerekende datum is, aan de andere kant van de lijn. Ik hoor het gelijk, ze klinkt anders dan normaal en terwijl we bellen volgen de weeën elkaar netjes op. Ze weet eigenlijk niet zeker of ik nu al wel moet komen want ze is bang dat ik voor niets kom, en ik moet haar vooral beloven heel rustig aan te doen en niet te haasten. Ik beloof het, maar als ik heb opgehangen staan mijn vrienden al klaar met m’n jas en tas en is de rekening al betaald zodat ik snel kan vertrekken.
Hoe lief!, mijn vriendinnen weten inmiddels wat er dient te gebeuren als er spoedtelefoontjes binnen komen!
De regie over je eigen bevalling
Ik fiets snel naar mijn auto en onderweg stuurt haar man me nog een berichtje; ze heeft ondertussen ook zelf even heeft gevoeld naar de ontsluiting, maar ze vindt het lastig te beoordelen. Ik lach, weer een stukje onomstotelijk bewijs dat verloskundigen graag zelf de regie houden over hun bevalling?! Het gaspedaal gaat een stukje dieper in en niet al te veel later kom ik bij haar aan.
Hopelijk heb ik niet pas 1 centimer ontsluiting!
Ze zit onder de douche heftige weeën weg te puffen en zucht daarna eens diep. ‘Als ik nu pas een centimeter heb weet ik niet of ik het wel ga redden hoor’, zegt ze terwijl de volgende wee zich alweer aandient en ze haar ogen even dichtdoet. Ik glimlach, want met deze weeën kan het niet anders dan dat ze de eerste centimeters al lang en breed voorbij is. Ze blijkt inderdaad al 6 centimeter ontsluiting te hebben en een klein zweempje opluchting trekt over haar gezicht.
Ze hebben niet meer nodig dan elkaar
In de uren die volgen mag ik meekijken met hoe goed mijn vriendin en haar man zich door de bevalling loodsen. Ze hebben niets meer nodig dan elkaar en om zes uur ’s morgens wordt een prachtige dochter geboren in de handen van haar vader. Het ging zo geleidelijk maar toch ineens ook plotseling, van het ene op het andere moment werden mijn lieve vrienden vader en moeder.
Een hele bijzondere bevalling
Iedere bevalling die ik mag meemaken is bijzonder, maar wat is het speciaal om aanwezig te mogen zijn bij de bevalling van mensen die zo dicht bij me staan. Als ik later op de dag, nog vol van alle adrenaline en deze ervaring, weer naar huis rij zing ik zachtjes mee met de radio terwijl er toepasselijk over dromen die uitkomen wordt gezongen. Een dag met een gouden randje! “Somewhere over the rainbow, skies are blue, and the dreams that you dare to dream really do come true”.